Generał Stanisław Taczak  
patron Szkoly Podstawowej w Mieszkowie

   

 

Stanisław Taczak

Urodził się 8 kwietnia 1874 roku w Mieszkowie. Początkowo nic nie zapowiadało jego wojskowej kariery.

  W rodzinnym domu wychowywany był w atmosferze miłości, życzliwości  i serdeczności. Wtedy każda polska rodzina toczyła swoją wojnę z zaborcami. Walczyła o język, o swoją kulturę, przekazywała dzieciom tradycje powstańcze i pielęgnowała w nich głębokie uczucia religijne. Wówczas nie nauczano języka polskiego. Wszystkie lekcje i zajęcia odbywały się w języku niemieckim. Mały Stanisław uczył się dobrze, był sumienny i pilny. Skończył Gimnazjum, zdał maturę i ukończył studia         w Akademii Górniczej.

  W latach 1898 – 1899 odbył roczną służbę wojskową i otrzymał promocję na podporucznika rezerwy. Kiedy wybuchła I wojna światowa, Stanisław Taczak jako porucznik (od 1913r.) został powołany do wojska. Za zasługi na froncie otrzymał awans do stopnia kapitana ( w 1915r.)  Mimo, że był   w armii niemieckiej, wśród żołnierzy potrafił podtrzymywać ducha patriotyzmu 

    W listopadzie 1918 roku Taczak włączył się aktywnie w organizację Wojska Polskiego.        

    28 grudnia przybył do Poznania. Dzień wcześniej rozpoczęły się walki ludności Wielkopolski przeciwko władzom niemieckim i wybuchło Powstanie Wielkopolskie, którego celem było uwolnienie Wielkopolski i Pomorza spod władzy niemieckiej. Dowództwo nad powstaniem objął Stanisław Taczak, w stopniu  majora. Zaimponował wszystkim swoim zdecydowaniem w działaniu, poczuciem dyscypliny, kulturą osobistą, a także ciężką         i uczciwą pracą.

    16 stycznia 1919 roku dowództwo nad powstaniem objął gen. Dowbór – Muśnicki, Taczak natomiast zajął się sprawami administracyjnymi.
     16 lutego zawarto rozejm z Niemcami, tym samym walki powstańcze zostały przerwane.
    Stanisław Taczak, w stopniu podpułkownika został dowódcą 69 pułku piechoty. Walczył o niepodległą Rzeczpospolitą, biorąc udział między innymi   w wojnie polsko - radzieckiej    w latach 1920–1921.

  Za zasługi dla Ojczyzny został odznaczony Orderem Virtuti Militarii i Krzyżem Walecznych.  W 1923 roku awansował do stopnia generała.
    W chwili wybuchu II wojny światowej zgłosił się 1 września 1939 r.  do Armii Poznań,  z żołnierzami której dostał się do niewoli. Przebywał w różnych obozach jenieckich (Prenclau, Cloditz, Johanisbrunn, Murnau), aż do kwietnia 1945 roku. Po uwolnieniu przyjęto go w szeregi Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a następnie wysłano na kurację do Nicei. W 1947 roku powrócił do kraju.     

Kolejne lata spędził na Kujawach, zapomniany i nie doceniany przez polską powojenną władzę PRL. Ostatnie lata mieszkał u córki w Malborku.

    Ostatnim życzeniem generała było „by spocząć w Poznaniu, wśród Wielkopolan, wśród swoich.” Zmarł w Malborku 2 marca 1960 roku. Jego prochy zostały przeniesione do Poznania i złożone na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan, dopiero 27 grudnia 1988 roku.

 

 

 

 

 

 

 

Stanisław Taczak

 Rys Stefnana Sonnenwenda